•   Rada Europy
•   Unia Zachodnioeuropejska (UZE)
•   Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (CEFTA)
•   Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA)
•   Grupa Wyszehradzka
•   Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki
•   Trójkąt Weimarski
•   Inicjatywa Środkowoeuropejska (ISE)
•   Rada Bałtycka
•   Rada Państw Morza Bałtyckiego
•   Rada Nordycka
•   Związek Miast Bałtyckich
•   Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku (HELCOM)
•   Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Euroatom)

Rada Europy

Rada Europy - międzyrządowa organizacja skupiająca prawie wszystkie państwa Europy. Rada Europy powstała 5 maja 1949 roku w wyniku podpisania przez 10 państw Traktatu Londyńskiego. Obecnie liczy 47 członków. Jej siedzibą jest Strasburg.

Członkowie Rady Europy:
Państwa założyciele, których ministrowie spraw zagranicznych podpisali 5 maja 1949 roku w Londynie konwencję o utworzeniu organizacji:
•    Belgia   
•    Dania
•    Francja
•    Holandia
•    Irlandia
•    Luksemburg
•    Norwegia
•    Szwecja
•    Wielka Brytania
•    Włochy

Państwa, które do organizacji przystąpiły później:
Grecja (9 sierpnia 1949), Turcja (9 sierpnia 1949), Islandia (9 marca 1950), Niemcy (13 lipca 1950), Austria (16 kwietnia 1956), Cypr (24 maja 1961), Szwajcaria (6 maja 1963), Malta (29 kwietnia 1965), Portugalia (22 września 1976), Hiszpania (24 listopada 1977), Liechtenstein (23 października 1978), San Marino (16 października 1988), Finlandia (5 maja 1989), Polska (26 listopada 1991), Bułgaria (7 maja 1992),  Estonia (14 maja 1993), Litwa (14 maja 1993), Słowenia (14 maja 1993), Czechy (30 czerwca 1993), Słowacja (30 czerwca 1993), Rumunia (7 października 1993), Andora (10 października 1994), Łotwa (10 lutego 1995), Albania (13 lipca 1995), Mołdawia (13 lipca 1995), Macedonia (9 listopada 1995; przyjęta pod nazwą Była Jugosłowiańska Republika Macedonii), Ukraina (9 listopada 1995), Rosja (28 lutego 1996), Chorwacja (6 listopada 1996), Gruzja (27 kwietnia 1999), Armenia (25 stycznia 2001), Azerbejdżan (25 lutego 2001), Bośnia i Hercegowina (24 kwietnia 2002), Serbia (3 kwietnia 2003), Monako (5 października 2004), Czarnogóra (11 maja 2007).

Zakres działalności Rady Europy: Rada Europy zwykle jest postrzegana jako organizacja, której zakres zainteresowań ogranicza się jedynie do sfery ochrony praw człowieka. I rzeczywiście ustanowienie systemu takiej ochrony opartego na Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (1950) można uznać za najbardziej imponujące osiągnięcie tej organizacji. Bezpośrednio z prawami człowieka powiązana jest polityka ochrony mniejszości narodowych, etnicznych, językowych, religijnych, kulturalnych, czy seksualnych; polityka językowa oraz ochrona praw migrantów: emigrantów, imigrantów, reemigrantów i repatriantów, uchodźców i azylantów, czy ludów koczowniczych, jak Romowie (Cyganie) czy Samowie (Lapończycy). Niemniej nie można zapominać, że Rada Europy prowadzi działania w wielu dziedzinach, w tym w niektórych nie powiązanych bezpośrednio z prawami człowieka.

Można tu wymienić: sprawy społeczne i gospodarcze, ochronę zdrowia, edukację, kulturę, media, ochronę środowiska, sprawy młodzieży i sportu a wreszcie współpracę prawną. Do dzisiaj pod auspicjami Rady Europy zawarto blisko 200 umów międzynarodowych dotyczących wielu ważkich zagadnień z zakresu wyżej wymienionych dziedzin.

W ramach Rady Europy funkcjonuje szereg instytucji formalnie nie będących jej organami:
•    Europejski Trybunał Praw Człowieka - organ Europejskiej Konwencji Praw Człowieka
•    Europejski Komitet Zapobiegania Torturom - organ Europejskiej Konwencji do spraw
zapobiegania torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu
•    Europejski Komitet Praw Społecznych;
•    Europejska Komisja Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI);
•    Europejska Komisja na rzecz Demokracji przez Prawo (tzw. Komisja Wenecka);
•    Bank Rozwoju Rady Europy - udziela pomocy finansowej;
•    Grupa Państw Przeciwko Korupcji (GRECO);
•    Europejskie Obserwatorium Audiowizualne - zajmuje się gromadzeniem informacji na temat mediów;
•    Europejskie Centrum na rzecz Współzależności i Solidarności Światowej (Centrum
Północ-Południe);
•    Grupa Pompidou - forum współpracy międzynarodowej do spraw zwalczania narkomanii i nielegalnego handlu narkotykami;
•    Europejska Farmakopea;
•    Porozumienie dotyczące Poważnych Zagrożeń EUR-OPA;
•   Europejskie biuro do spraw języków rzadziej używanych - jest wspierane przez Radę. Ma na celu wspieranie i promowanie rzadziej używanych w Europie języków.

Unia Zachodnioeuropejska (UZE)

Unia Zachodnioeuropejska (UZE) ang. Western European Union, WEU, początkowo Unia Zachodnia, organizacja utworzona na podstawie zmodyfikowanego przez Układy Paryskie w 1954, Traktatu Brukselskiego z 17 marca 1948 o współpracy ekonomicznej, społecznej, kulturalnej oraz wspólnej samoobronie.

Jej główne cele to: współpraca gospodarcza, polityczna, kulturalna, a także zapewnienie bezpieczeństwa zbiorowego. Powstanie UZE związane było z fiaskiem powołania do życia Europejskiej Wspólnoty Obronnej.

Główne zadanie UZE to: zapewnienie bezpieczeństwa państwom członkowskim – w praktyce realizowało je NATO, a UZE nie miała zdolności obronnych. Dopiero lata 80. i 90. XX w. przyniosły próbę wzmocnienia roli organizacji poprzez włączenie jej w system wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Zdecydowano m.in. o zwiększaniu zdolności operacyjnych UZE tak, aby mogła ona funkcjonować z użyciem sił zbrojnych poza obszarem państw członkowskich, np. w celu niesienia pomocy humanitarnej lub dla utrzymania bądź przywracania pokoju. W tym względzie często mówi się o tworzeniu tzw. europejskiej tożsamości obronnej (ang. European Defense Identity – EDI), która może mieć miejsce raczej w ramach NATO niż poza tą organizacją. Krajami inicjującymi nowy kierunek były Francja i Niemcy postulujące utworzenie europejskiego korpusu podlegającego UZE, choć też możliwego do wykorzystania przez NATO.

Członkowie założyciele:
•    Belgia
•    Holandia
•    Francja
•    Luksemburg
•    Wielka Brytania
Kolejne państwa członkowskie:
•    od 1955 - RFN i Włochy,
•    od 1990 – Hiszpania i  Portugalia,  
•    od 1991 - Grecja.
Obserwatorzy:
•    Austria,
•    Dania,
•    Finlandia,
•    Irlandia  
•    Szwecja.
Członkowie stowarzyszeni (ang. Associate Members):
•    Czechy,          
•    Polska,
•    Islandia,
•    Norwegia,
•    Turcja
•    Węgry

Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (CEFTA)

CEFTA - Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (ang. The Central European Free Tradegreement, CEFTA, nazwa oficjalna: Środkowoeuropejska Umowa o Wolnym Handlu, także Środkowoeuropejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu) – porozumienie handlowe między krajami Europy Środkowej.

Porozumienie zawarły 21 grudnia 1992 r. w Krakowie Polska, Węgry i Czechosłowacja („Trójkąt Wyszehradzki”). Po rozpadzie tego ostatniego państwa członkami Cefty stały
się osobno Czechy i Słowacja. W roku 1996 dołączyła Słowenia, w 1997 Rumunia, w 1999 Bułgaria, w 2002 Chorwacja, w 2006 Macedonia, w 2007 Bośnia i Hercegowina, Mołdawia, Serbia, Czarnogóra, Albania. Po przystąpieniu większości państw Cefty do Unii Europejskiej w 2004 i 2007r., umowa ta straciła na znaczeniu.
Obecnie członkami Cefty są Albania, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Czarnogóra, Macedonia, Mołdawia, Kosowo (Tymczasowa Misja ONZ w Kosowie — UNMIK), Serbia.

Cele organizacji:
Organizacja zakładała rozbudowaną współpracę gospodarczą państw członkowskich, usuwanie barier celnych we wzajemnym handlu jak też  tworzenie wspólnego rynku między nimi. Porozumienie powstało w celu ustalenia zasad i zdynamizowania wymiany gospodarczej pomiędzy krajami Europy Środkowo-Wschodniej po rozwiązaniu RWPG. Podpisanie układów stowarzyszeniowych z Unią Europejską spowodowało dążenie do dostosowywania systemu gospodarczego i prawnego poszczególnych państw do standardów zachodnioeuropejskich. Z porozumienia w pierwszej fazie wyłączono handel artykułami rolnymi, natomiast inne produkty zostały podzielone na grupy, w ramach których stopniowo znosi się cła.

Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA)

EFTA - Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (ang. European Free Trade Association, EFTA), jest to międzynarodowa organizacja gospodarcza powstała 3 maja 1960 r. na mocy konwencji sztokholmskiej (podpisanej 4 stycznia 1960), mająca na celu utworzenie strefy wolnego handlu między państwami członkowskimi. Siedziba Sekretariatu EFTA mieści się w szwajcarskiej Genewie. Pierwotnymi członkami EFTA były: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja i Wielka Brytania. Z czasem większość członków wystąpiła, wybierając członkostwo w konkurencyjnej i o zdecydowanie większej integracji ekonomicznej EWG.

Członkami EFTA są obecnie:
•    Islandia (od 1970 r.)
•    Liechtenstein (od 1992 r.)
•    Norwegia
•    Szwajcaria

Celem krajów tworzących EFTA było: utworzenie strefy wolnego handlu (zniesienie ceł wewnętrznych) w obrocie towarami przemysłowymi, doprowadzenie do wzrostu produkcji, możliwie pełnego zatrudnienia oraz rozwój handlu światowego opartego na zasadach uczciwej konkurencji. Strefa wolnego handlu między państwami EFTA powstała w 1968 roku. Od 1977 państwa EWG i EFTA utworzyły wspólną strefę wolnego handlu towarami przemysłowymi. W 1992 r. EWG i EFTA porozumiały się w sprawie utworzenia wspólnej strefy wolnego handlu na wszystkie towary. Porozumienie w tej sprawie, nie obejmujące jednak Szwajcarii, weszło w życie w 1994 r. tworząc Europejski Obszar Gospodarczy.

Grupa Wyszehradzka

Grupa Wyszehradzka (tzw. V4), państwa grupy wyszehradzkiej – nieformalne określenie stosowane od 1991 r. w stosunku do trzech państw środkowoeuropejskich: Czechosłowacji, Polski i Węgier – Trójkąt Wyszehradzki. W późniejszym czasie, wskutek rozpadu Czechosłowacji, członkami Trójkąta Wyszehradzkiego stały się Słowacja i Czechy, dlatego zmienił on nazwę na Grupa Wyszehradzka.

Głównym celem Grupy była współpraca z Unią Europejską i NATO w kwestii przystąpienia ich do struktur tych organizacji. Jedyną instytucją Grupy jest Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki (International Visegrad Fund).

Termin powstał po spotkaniu 15 lutego 1991 prezydentów wspomnianych trzech państw na zamku w węgierskim mieście Wyszehrad. Spotkanie to zostało zaplanowane specjalnie właśnie w tym gronie, gdyż państwa te miały nie tylko zbieżne główne cele ich polityki zagranicznej, ale także podobne możliwości jej realizacji, czym różniły się od pozostałych państw byłego bloku komunistycznego, których wewnętrzne przemiany były z reguły znacznie mniej zaawansowane, a droga do struktur europejskich i północnoatlantyckich znacznie dłuższa, lub też, jak miało to miejsce w przypadku Słowenii, droga ta była znacznie krótsza. Na spotkaniu ustalono zasady przyszłej współpracy pomiędzy tymi państwami, a w szczególności ustalono, że będą wzajemnie konsultować i koordynować swoje działania, oraz że na arenie międzynarodowej będą wzajemnie wspierać swoje dążenia. Od tego czasu, w ramach grupy wyszehradzkiej znacznie zwiększyła się ilość spotkań polityków z najwyższych szczebli władzy tych państw, a omawiano na nich nie tylko wspólną politykę zagraniczną na zewnątrz, ale także wzajemne relacje pomiędzy tymi państwami, gdyż reprezentowały one bardzo zbliżony poziom rozwoju społeczno-gospodarczego. W 1992 r. w ramach grupy zostało zawarte Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu (CEFTA), pomiędzy Polską a Czechami, Słowacją i Węgrami.

Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki

Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki (International Visegrad Fund) został utworzony na mocy umowy zawartej 9 czerwca 2000 r. przez Grupę Wyszehradzką projekt mający na celu finansowe wspieranie międzynarodowych inicjatyw. Umowa zawarta została pomiędzy Republiką Czeską, Republiką Węgierską, Rzeczpospolitą Polską i  Republiką Słowacką. Siedziba Funduszu znajduje się w Bratysławie.

Oficjalny język Funduszu to język angielski.  Budżet Funduszu wyniósł w 2005 roku 3 mln euro.

Główne zadania i cele Funduszu:

Celem Funduszu jest wsparcie współpracy pomiędzy państwami Grupy Wyszehradzkiej oraz ich wspólna

reprezentacja w państwach trzecich. Cele te realizowane są poprzez wspieranie finansowe działań z zakresu promocji i rozwoju:
•    Współpracy kulturalnej;
•    Wymiany naukowej, badań naukowych i współpracy w dziedzinie edukacji;
•    Wymiany młodzieży;
•    Współpracy przygranicznej;
•    Turystyki.

Fundusz posiada osobowość prawną. Do jego organów należą:
•    Konferencja Ministrów Spraw Zagranicznych i Rada Ambasadorów;
•    Dyrektor Wykonawczy
•    Sekretariat Funduszu;

Trójkąt Weimarski

Trójkąt Weimarski – właściwe określenie  Komitet Wspierania Współpracy Francusko-
Niemiecko-Polskiej – organizacja powołana przez ministrów spraw zagranicznych trzech państw europejskich:  Polskę, Niemcy i Francję w 1991 roku w celu rozwoju współpracy między tymi krajami i promocji odradzającej się Polski na arenie międzynarodowej.

Działalność Trójkąta Weimarskiego sprowadza się do organizowania szczytów z udziałem przywódców krajów członkowskich, a także - co roku - spotkań na szczeblu ministrów spraw zagranicznych. Pierwsze takie spotkanie odbyło się w 1991 r. w Weimarze pomiędzy Krzysztofem Skubiszewskim (Polska), Rolandem Dumas (Francja) i Hansem-Dietrichem Genscherem (Niemcy).

Dotychczasowe szczyty miały też miejsce w: Poznaniu (1998), Nancy (1999), Hambach (2001), Wrocławiu (2003) i ponownie w Nancy (2005). Szczyt w Weimarze, planowany na czerwiec 2006 roku, został przesunięty z powodu niedyspozycji zdrowotnej prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Szczyt ostatecznie odbył się dnia 5 grudnia 2006 roku w Mettlach (Niemcy).

Członkowie Trójkąta Weimarskiego
•    Polska
•    Francja
•    Niemcy

Inicjatywa Środkowoeuropejska (ISE)

Inicjatywa Środkowoeuropejska (ISE) (ang. Central European Initiative (CEI)) – jest to zinstytucjonalizowana forma współpracy subregionalnej państw Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej.

ISE wywodzi się z Inicjatywy Czterostronnej (Quadragonale), powołanej w 1989 przez Austrię, Jugosławię, Węgry i Włochy. Po przystąpieniu Czechosłowacji w 1990 inicjatywa była znana jako Pentagonale, po przystąpieniu Polski w 1991 — Hexagonale. Pod obecną nazwą działa od 1992roku.

Według Włoch, będących inicjatorem współpracy, ISE miała wypełnić lukę powstającą po rozpadzie bloku wschodniego, zapobiec ewentualnej hegemonii Niemiec w Europie Środkowej oraz ułatwić państwom postkomunistycznym rozwój współpracy z Zachodem. Celem ISE jest umacnianie spójności Europy, jej politycznej, gospodarczej i społecznej stabilności oraz bezpieczeństwa.

Działalność ISE obejmuje m.in.: konsultacje polityczne, wspieranie instytucji demokratycznych i przestrzegania praw człowieka, współpracę transgraniczną, realizację różnych zadań gospodarczych i społecznych. ISE koncentruje się zwłaszcza na popieraniu transformacji gospodarczej, społecznej i prawnej w państwach członkowskich oraz ich dążeń integracyjnych, na sprawach walki ze zorganizowaną przestępczością, odbudowie Bośni i Hercegowiny.

Państwa członkowskie Inicjatywy Środkowoeuropejskiej

Obecnie członkami ISE są: Albania, Austria, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Czarnogóra, Chorwacja, Czechy, Macedonia, Mołdawia, Polska, Rumunia, Serbia, Słowacja, Słowenia, Ukraina, Węgry, Włochy.

Głównymi organami ISE są coroczne spotkania szefów rządów oraz spotkania ministrów spraw zagranicznych. W Trieście mieści się stały Sekretariat Wykonawczy ISE.

Rada Bałtycka

Rada Bałtycka - to zawarte w 1990 r. przymierze polityczne Estonii, Litwy i Łotwy, mające na celu koordynacji polityki zagranicznej jego członków, zwłaszcza wobec Wspólnoty Niepodległych Państw. Rada Bałtycka jest kontynuatorką Bałtyckiej Ententy, przymierza zawartego w 1934 roku, które funkcjonowało do 1940 r, kiedy to państwa te zostały włączone do ZSRR.

Członkowie:
•     Litwa
•     Łotwa
•     Estonia

Cele organizacji:
W pierwszej fazie działalności na czoło wspólnych problemów wysuwało się ułożenie stosunków z Rosją i byłymi republikami radzieckimi. Podstawowym celem było ugruntowanie suwerenności i wyjście z umownej rosyjskiej strefy wpływów. Od połowy lat 90-tych XXw.  Rada dążyła do integracji ze strukturami zachodnioeuropejskimi - Unią Europejską (2002 zakończono negocjacje – 1 maja 2004 roku wejście państw bałtyckich do UE) i NATO (2003 państwa bałtyckie zostały zaproszone do członkostwa) oraz realizowała cel stały – koordynacja współpracy gospodarczej.

Rada Państw Morza Bałtyckiego

Rada Państw Morza Bałtyckiego, CBSS (Council of the Baltic Sea States) – organizacja międzynarodowa powstała z inicjatywy rządów Polski i Szwecji, które w dniach 2-3 września 1990 roku przyjęły na konferencji w Ronneby w Szwecji Deklarację Morza Bałtyckiego. W dniach 5 - 6 marca 1992 na konferencji ministrów spraw zagranicznych w Kopenhadze powołano do życia Radę Państw Morza Bałtyckiego.

Członkowie:
•     Norwegia
•     Szwecja
•     Finlandia
•     Dania
•     Litwa
•     Łotwa
•     Estonia
•     Rosja
•     Polska
•     Niemcy
•     Islandia od 1995 roku

Cele organizacji:
Celem działalności RPMB jest wzmacnianie bezpieczeństwa i stabilności w regonie poprzez współpracę w obszarach takich jak: ochrona środowiska, transport, komunikacja, rybołówstwo, turystyka, współpraca regionalna, ochrona zasobów Bałtyku, energetyka, kultura, edukacja.

Rada Nordycka – organizacja subregionalna, forum konsultacyjne parlamentów i rządów państw nordyckich i ich terytoriów autonomicznych, utworzona w 1952 roku. Państwa założycielskie to Dania, Islandia, Norwegia i Szwecja. W późniejszych latach dołączyły Finlandia (w 1955 roku), Grenlandia (w 1984), Wyspy Alandzkie i Wyspy Owcze (w 1970). Językami roboczymi Rady są duński, szwedzki oraz norweski, siedzibą jest Kopenhaga. Rada Nordycka jest wyjątkową organizacją, nie została bowiem utworzona na mocy umowy międzynarodowej (statutu), jak inne organizacje międzynarodowe, ale przez parlamenty krajów skandynawskich, które uchwaliły powołanie jej do życia.

Katalizatorem współpracy między państwami nordyckimi były między innymi upadek ZSRR oraz zmiany zachodzące w UE (wstąpienie do Unii Finlandii i Szwecji w styczniu 1995). Współpraca w ramach Rady dotyczy wszystkich dziedzin, poza polityką zagraniczną i obronnością. Szczególnie owocna jest współpraca naukowa i kulturalna. Między państwami-sygnatariuszami Rady zniesiono ograniczenia paszportowe i utworzono wspólny rynek pracy. Efektem współpracy są między innymi Skandynawskie Linie Lotnicze SAS czy nagroda literacka Rady Nordyckiej.

Członkowie:
•     Dania
•     Finlandia
•     Islandia
•     Norwegia
•     Szwecja

Terytoria autonomiczne:
•     Grenlandia
•     Wyspy Alandzkie
•     Wyspy Owcze

Statut organizacji:
Statut Rady Nordyckiej stanowi umowa o współpracy krajów nordyckich, przyjęta 23 marca 1962 w Helsinkach, określana jako "konstytucja nordycka". Od lutego 1995 (na 46 sesji Rady Nordyckiej) współpraca w Rady została podzielona na 3 filary:
•    Współpracę wewnątrznordycką
•    Współpracę z obszarami przyległymi (trzema krajami bałtyckimi, północno-zachodnią Rosją i regionem arktycznym)
•    Współpracę w ramach Unii Europejskiej i OEG
Ustalono również, że kooperacja państw powinna być oparta na tzw. kryterium „nordyckiej korzyści” (nordisk nytta).

Działanie takie musi spełniać 3 warunki:
•    Musi zastępować działanie, które mogłoby być zrealizowane na poziomie narodowym, ale współdziałanie w ramach Rady Nordyckiej pozwoli zwiększyć jego efektywność;
•    Musi pokazywać oraz promować solidarność nordycką;
•    Musi podnosić wartości i znaczenia nordyckiej kompetencji i konkurencyjności

Związek Miast Bałtyckich

 Związek Miast Bałtyckich (Union of the Baltic Cities, UBC) – organizacja, która zrzesza jedynie miasta z regionu Morza Bałtyckiego. Siedzibą Sekretariatu UBC jest Gdańsk.
Związek Miast Bałtyckich powstał w 1991 roku w Gdańsku, po upadku żelaznej kurtyny. Założycielami były 32 miasta. Był pierwszą szeroką platformą współpracy lokalnych władz regionu bałtyckiego. Obecnie liczy ok. 100 miast członkowskich z 10 państw nadbałtyckich.

Celem Związku Miast Bałtyckich jest: rozwój współpracy i wymiana doświadczeń, reprezentowanie interesów miast członkowskich wobec władz regionalnych, rządowych i europejskich, nawiązywanie bliższej współpracy z instytucjami Unii Europejskiej, rozszerzanie UE na wschód, Lokalna Agenda 21.

Miasta członkowskie:
•    Polska: Gdańsk, Sopot, Gdynia, Słupsk, Pruszcz Gdański, Krynica Morska, Reda, Malbork, Chojnice, Elbląg, Łeba, Koszalin, Szczecin.
•    Dania: Aarhus,  Kopenhaga, Fredericia, Guldborgsund, Horsens, Koge, Kolding, Nastved, Vordingborg
•    Estonia: Elva, Haapsalu, Jogeva, Johvi, Kärdla, Keila, Kuressaare, Maardu, Narwa, Paldiski, Pärnu, Sillamäe, Tallinn, Tartu, Viljandi, Voru
•    Finlandia: Espoo, Helsinki, Järvenpää, Jyväskylä, Kemi, Kotka, Lahti, Mariehamn, Pori, Tampere, Turku, Vaasa
•     Niemcy: Greifswald, Kilonia, Lubeka, Rostock, Wismar
•    Łotwa: Jekabpils, Jełgawa, Jurmała, Kieś, Lipawa, Rzeżyca, Ryga, Tukums
•   Litwa: Gorżdy, Kowno, Kłajpeda, Mariampol, Malaty, Połąga, Poniewież, Szawle, Wilno
•    Norwegia: Bergen, Kristiansand
•    Rosja: Bałtijsk, Kaliningrad, Kronsztad, Łomonosow, Peterhof, Siestrorieck, Sankt Petersburg
•    Szwecja: Gävle, Göteborg, Kalmar, Karlskrona, Karlstad, Kristianstad, Linköping, Lulea, Malmö, Nacka, Norrtälje, Nyköping, Örebro, Oskarshamn, Robertsfors, Sztokholm, Sundsvall, Trelleborg, Umea, Västervik, Växjö, Visby

Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku

 Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku, znana również jako Komisja Helsińska lub HELCOM. Jest to organizacja międzynarodowa proklamowana przez tzw. konwencję helsińską z 1974 r. jako jej organ wykonawczy. Komisja powstała jako organ wykonawczy Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, sporządzonej w Helsinkach dnia 22 marca 1974 r. W 1992r. poprzednia umowa międzynarodowa, zastąpiona została konwencją o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, sporządzoną w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. Jej depozytariuszem był rząd Finlandii. Została przez polski rząd ratyfikowana 8 października 1999 r., zaś weszła w życie 17 stycznia 2000 r. i obowiązuje nadal.

Członkowie:
•    Dania                                           
•    Estonia
•    Finlandia
•    Litwa
•    Łotwa
•    Niemcy
•    Polska
•    Rosja
•    Szwecja
•    Wspólnota Europejska

Cele Komisji:
Jej zadaniem jest monitorowanie oraz ochrona środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego. Zespół ekspertów pracujących dla HELCOMu zbiera informacje o stanie środowiska oraz zanieczyszczeniach zrzucanych do morza. Dane te są analizowane i na tej podstawie opracowywane są zalecenia skierowane do państw członkowskich, zobowiązujące do konkretnych działań, mających na celu ochronę obszaru Bałtyku.

Komisja działa poprzez swoje grupy stałe lub tworzone ad-hoc. Grupy stałe (wraz z ich swobodnym tłumaczeniem na język polski, podanym w nawiasach) to:
•    HELCOM MONAS - The Monitoring and Assessment Group (grupa monitoringu i oceny)
•    HELCOM LAND - The Land-based Pollution Group (grupa do spraw zanieczyszczeń z lądu)
•    ELCOM HABITAT - The Nature Protection and Biodiversity Group (Grupa ochrony środowiska i różnorodności naturalnej)
•    HELCOM MARITIME - The Maritime Group (grupa morska - zajmuje się zmniejszaniem i zapobieganiem zatruwaniu morza przez statki, zarówno w wyniku normalnej eksploatacji jak i w wypadkach)
•    HELCOM RESPONSE - The Response Group (grupa odpowiedzialności - zajmuje się sprawdzaniem stanu przygotowania państw członkowskich do akcji ratowania przed rozprzestrzenianiem się zanieczyszczeń pochodzących z wycieków oraz identyfikowaniem trujących odpadów wrzucanych do morza i sprawców tych skażeń)

Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Euroatom)

Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EWEA, także Euratom) – jedna z trzech Wspólnot Europejskich, powstała na mocy traktatów rzymskich 25 marca 1957 r. Decyzja o powstaniu Euratomu zapadła podczas obrad konferencji mesyńskiej w 1955 roku. Jej instytucje pierwotnie, takie jak Rada Ministrów Euratomu, Zgromadzenie Parlamentarne Euratomu czy też Komisja, zostały po powstaniu EWG na mocy tzw. traktatu fuzyjnego od 1967 r. połączone z odpowiednimi organami pozostałych dwóch Wspólnot i są obecnie wspólnymi instytucjami Unii Europejskiej.

Cele organizacji:
•    Pokojowa współpraca w dziedzinie rozwoju technologii jądrowych,
•    Tworzenie i szybki rozwój przemysłu nuklearnego,
•    Przyczynianie się do poprawy standardów życia w państwach członkowskich poprzez swobodny rozwój technik,
•    Przepływ specjalistów,
•    Zabezpieczenie transportu,
•    Rozwój badań,
•    Ustalanie jednolitych standardów i norm bezpieczeństwa ochrony radiologicznej.

Członkowie założyciele:
•    Belgia
•    Francja
•    Holandia
•    Luksemburg
•    Włochy