Pierwsza redakcja „Polski Walczącej” w obozie Coëtquidan

 

Na początku II wojny światowej w obozie polskim w Coëtquidan znajdującym się we francuskiej Bretanii, gdzie formowało się wojsko polskie na obczyźnie,  narodziła się idea wydawania tygodnika dla żołnierzy polskich. Twórcą jego koncepcji był płk. January Grzędziński, a pomysłodawcą tytułu oraz organizatorem i redaktorem pisma został Tymon Terlecki. Pismo funkcjonowało w latach 1939-1949.

 

Pierwszy podtytuł gazety brzmiał: „Tygodnik Gromady Żołnierskiej” i nawiązywał do „gromad ludu polskiego” działających na emigracji po powstaniu listopadowym. Pierwszy numer pisma ukazał się 29 listopada 1939 roku, w rocznicę wybuchu powstania listopadowego w nakładzie 1000 egzemplarzy. Jednym z najważniejszych tekstów pierwszego numeru było posłanie Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych generała Władysława Sikorskiego.

 

W lutym 1940r. tygodnik stał się oficjalnym organem Sił Zbrojnych poza Krajem. W tym czasie połączono gazetę z dwutygodnikiem „Żołnierz Polski we Francji”, przyjmując nowy podtytuł „Żołnierz Polski na Obczyźnie”. Zwiększyła się tez objętość (do 12 stron) oraz nakład do 17 tysięcy egzemplarzy.

 

W czerwcu 1940 r., po klęsce Francji,  redakcję „Polski Walczącej” ewakuowano do Wielkiej Brytanii. Oprócz miejsca wydawania zmieniła się także podległość służbowa pisma. Jego wydawcą zostało Biuro Propagandy i Oświaty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Londynie.

 

Po wojnie,  w zmienionej sytuacji politycznej pismo wydawane było, jeszcze jako samodzielny tytuł prasowy do 1949 roku, a ówczesnym wydawcą była Służba Opieki nad Żołnierzem. Od sierpnia 1949 roku pismo stało się dodatkiem do „Dziennika Polskiego” i „Dziennika Żołnierza”, a od listopada 1950 roku dodatkiem do „Gazety Niedzielnej”.

Jak wspomniano twórcą pisma i jego redaktorem naczelnym przez cały okres istnienia był Tymon Terlecki. Była to postać nietuzinkowa - krytyk literacki i teatralny, eseista i organizator życia naukowego i literackiego w Anglii oraz Stanach Zjednoczonych. Urodził się 10 sierpnia 1905r. w Przemyślu. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, po czym podjął studia pod kierunkiem prof. Juliusza Kleinera na wydziale humanistycznym lwowskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza, które zakończył w 1932r. doktoratem. Następnie kontynuował naukę w Paryżu jako stypendysta rządu francuskiego. Po powrocie do kraju, na zaproszenie Leona Schillera, wykładał historię i teorię teatru w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił do Armii Polskiej we Francji, gdzie założył i redagował opisywany tygodnik „Polska Walcząca”. Po wojnie pozostał na emigracji. Mieszkał w Londynie, współpracował z paryską Kulturą. W latach 1954-1959 był przewodniczącym Związku Pisarzy na Obczyźnie. Współpracował z Rozgłośnią Polskiego Radia Wolna Europa. Od 1964 mieszkał w Stanach Zjednoczonych, między innymi  wykładał na Uniwersytecie w Chicago teorię literatury i teatru. Zmarł 6 listopada 2000 roku w Oksfordzie.